پورشه پانامرا در قالب سدان چهار در، موتور جلو با ساختار پیش‌فرض دیفرانسیل عقب معرفی شد. این سدانمحبوب، در واقع تنها خودروی پورشه با شکل ساختاری سالون است که مبنی بر سیاست توسعه‌ی بازار برند آلمانی به سبد محصولات آن اضافه شد. نسخه‌ی تولیدی این خودرو در سیزدهمین نمایشگاه بین‌المللی شانگهای ۲۰۰۹ رونمایی شد و در سال ۲۰۱۱، نسخه‌های دیزلی، توربو اسپرت و هیبرید آن هم به بازار عرضه شدند. در آوریل ۲۰۱۳، فیس‌لیفتی از پانامرا، مجدداً در نمایشگاه شانگهای به معرض دید عموم درآمد. این نسخه‌ی پلاگین هیبریدی، پانامرا اسپرت E-هیبرید نام گرفت و در نوامبر ۲۰۱۳، روانه‌ی بازار ایالات متحده شد. در سال ۲۰۱۶، پانامرا دستخوش تحول کلی در طراحی ظاهری شد.

سیاست پورشه در شکل‌دهی به نسخه‌ی توربو اسپرت توریزمو، بازآرایی ورق پشتی استاندارد و فاصله‌ محور کوتاه پانامرا بوده است تا یکی از عجیب‌ترین اسپرت واگُن‌های صنعت خودروسازی را خلق کند. این مدل بیشتر با تمرکز بر عامل ظاهری و نه جنبه‌ی عملی شکل گرفته است. تغییرات حاصله در قسمت عقب، باعث افزایش اندک فضای قرارگیری سر برای سرنشین‌های این قسمت (جایی که صندلی سه سرنشین به عنوان استاندارد و صندلی‌های باکت یا سطلی مجزا به صورت اختیاری قابل خریداری هستند) و همین‌طور گنجایش صندوق شده است. ویرایش توربو اسپرت توریزمو از گستره‌ی پیشرانه‌های مدل اصلی پانامرا قدرت می‌گیرد؛ از ایستگاه ۳۳۰ اسب‌ بخار V6 تا نمونه‌ی ۵۵۰ اسب‌ توئین توربو V8 و همچنین دو مدل هیبریدی، همگی به همراه گزینه‌ی تمام چرخ محرک به عنوان استاندارد، قابل سفارش هستند.

اگر این خودرو بیشتر با رویکرد ظاهری ساخته شده، دال بر عملکرد ضعیف آن نیست؛ به طوری‌که نسخه‌ی هیبریدی در حال حاضر یکی از بهترین استیت‌های بازار است و از مرسدس بنز AMG E 63 S و آئودی RS6 پیشی می‌گیرد. در ادامه براساس معیارهای مختلف به بررسی محصول پورشه می‌پردازیم.

طراحی ظاهری و بدنه 

سیاست طراحی پورشه، همواره بر خلق خودروهای جذاب استوار بوده است و در این محصول هم خبری از امکانات و قابلیت‌های زیاد نیست. اگرچه سقف طویل و قالب دو جعبه‌ای به ساختار استیشن واگن تعلق دارد؛ خط سیر خشمگین شیشه‌ی عقب، بر سرعت و اسپرتی بودن بیشتر از کاربردپذیری تأکید می‌کند. این ویژگی بر ظاهر و فضای صندوق تأثیر مثبتی ندارد؛ اما نمای کلی خودرو را زیباتر می‌سازد. سوای از ساختار،‌ تغییرات مثبتی که باعث شد، دیزاین نه چندان موفق پانامرا، دوست‌داشتنی و تبدیل به یکی از جذاب‌ترین‌های بازار شود؛ در این نسخه هم به چشم می‌خورد.

بیشتر این دگرگونی در بخش پشتی پانامرا دیده می‌شود؛ جایی که پورشه از اتصال چراغ‌های باریک به نوار لامپ‌های LED و همینطور نمای لایه‌ای شبیه به آخرین نسخه‌ی 911 کاررا 4 استفاده کرده است؛ کاری که باعث می‌شود این مدل به جای نسل اول پانامرا، بیشتر تصویر کاررا را در ذهن تداعی می‌کند. از جلو، چراغ‌های عریض و کاپوت صاف مایل به سمت مقابل مشاهده می‌شوند؛ خصایصی که دیزاین پانامرا را به خودروهای اسپرت پورشه و ظاهر مار کبرا، نزدیک می‌کنند تا از روبه‌رو بسیار جذاب به نظر برسد. در کل، ترکیب ظاهری شبیه به آئودی A7 با یک استیشن واگن سنتی، پورشه پانامرا اسپرت توریزمو را از سایر خودروهای بازار آمریکا متمایز کرده و طرحی جالب، اصیل و بسیار زیبا آفریده است. 

فضای داخلی و امکانات رفاهی 

این خودرو در درجه‌ی اول، لوکس و پس از آن اسپرتی طراحی شده است؛ اما نحوه‌ی ترکیب این دو ویژگی در کابین، بسیار جذاب به نظر می‌رسد. برای مثال، صندلی‌های قابل تنظیم الکتریکی پانامرا را می‌توان نام برد که به Comfort معروف بوده و از نوع 14-way هستند. نمونه‌ی 14-way علاوه بر امکانات پیش‌فرض Comfort (تنظیم ارتفاع، گرایش به جلو و عقب، تغییر زاویه‌ی نشیمنگاه و استراحتگاه کمر)، توانایی پشتیبانی از کمر، تغییر طول نشیمنگاه و ستون فرمان را هم دارند. همچنین شخصی‌سازی محل قرارگیری و سپردن آن‌ها به حافظه (غربیلک فرمان و آینه‌های بغل هم از این قابلیت برخوردار هستند) امکان‌پذیر است تا در بهترین حالت ممکن متناسب با نیاز راننده و سرنشین جلو تنظیم شوند.

امکان تغییر زوایای صندلی تا نزدیک به کف و جایی که پاها تقریبا در حالت مستقیم قرار گیرند، وجود دارد. در نتیجه، پوزیشن رانندگی‌ای شبیه به خودروهای اسپرت برای پانامرا حاصل می‌شود با این تفاوت که در اینجا، فضای قرارگیری سر، سرشانه و باسن، بیشتر هستند. صندلی‌های استاندارد پورشه پانامرا چه در بزرگراه و چه جاده‌های شهری به قدری راحت هستند که خریدار را از صرف هزینه برای گزینه‌ی اضافی 18-way، بی‌نیاز می‌کنند.

امکان حمل سه سرنشین روی صندلی‌های عقب وجود دارد که البته صندلی وسط چندان جادار نیست. با اینکه اسپرت توزیمو به خودرویی با قابلیت جای‌گیری پنج سرنشین شباهت دارد، باید با ساختار ۲+۲ از آن استفاده کرد. در این شرایط، سرنشین‌های پشتی فضای مناسبی برای زانو و سر دارند. 

جای جای فضای داخلی پانامرا اسپرت توریزمو، از موادی با کیفیت مرغوب ساخته شده است. پورشه در کاربرد چرم روی داشبورد، در‌ و صندلی‌ها خوب عمل کرده است. چرم روی داشبورد فوق‌العاده نرم و قسمت‌های سوای از این جنس، با باریکه‌ی مشکی پیانویی پوشیده‌ شده‌اند. تنها مشکلی که این ماده‌ دارد، استعداد زیاد در جذب اثر انگشت و گرد و غبار است. مابقی اتاقک با آلومینیوم مزین‌ شده است که حس لمس خوب، همراه با جزئیات دقیق ارائه می‌دهد.

صندوق عقب پانامرا اسپرت توریزمو حجم بارگیری ۵۱ سانتی‌متر مکعب ارائه می‌دهد که با خم کردن صندلی‌های ردیف دوم این رقم به ۱۳۸ افزایش پیدا می‌کند. این اعداد نسبت به نسخه‌ی استاندارد پانامرا و هاچ‌بک آن (با حجم ۴۹ سانتی‌متر معکب و بیشینه‌ی ۱۳۳) افزایش ناچیزی داشته‌اند. چنین ظرفیتی برای خودرویی با سایز فعلی، کافی به نظر نمی‌رسند (استیشن واگن‌های کلاس E مرسدس بنز در حالت پیش‌فرض ۹۹ سانتی‌متر مکعب محفظه‌ دارند). علت آن هم شکل متفاوت و جذاب شیشه‌ی عقب پانامرا توربو اسپرت توریزمو و همینطور استفاده از لاستیک‌های ۱۱.۵ اینچی در همین قسمت است.

فناوری و امکانات ارتباطی

صفحه‌ی لمسی ۱۲ اینچی پانامرا در نوع خود جزو بهترین‌‌ها است و با واکنش سریع به همراه انیمیشن‌های تندوتیز، تجربه‌ی لذت‌بخشی را به وجود می‌آورد. لمس خازنی، دکمه‌های متعدد در بخش پایینی نمایشگر، استاندارد اپل کارپلی (فاقد اندروید اتو) همگی نمره‌ی خوبی در بخش ظاهر و عملکرد این بخش کسب می‌کنند.

 البته حین تجربه‌ی اولین آزمون این خودرو و به طور کلی یک پورشه، کمی زمان می‌برد تا با برخی از ویژگی‌های آن آشنا شوید. برای نمونه، شاید تشخیص اینکه تنظیم صندلی‌ها به پوزیشن پیش‌فرض و سیستم مدیریت آب‌و‌هوای خودرو با کلید راه‌اندازی مرتبط است، خیلی آسان نباشد؛ با فشردن دکمه‌ی کوچک کلید، صندلی‌ها به حالت پیش‌فرض در‌می‌آیند. علی‌رغم اینکه محصولات پورشه ماندگاری بالایی دارند، به دوام دریچه‌های ورودی هوای آن در دراز مدت، نباید زیاد امیدوار بود.

جدای از این نقاط ضعف جزئی، تعامل با فضای داخلی پانامرا اسپرت توریزمو بسیار لذت‌بخش است. دو نمایشگر دیجیتالی روی صفحه‌ی مقابل راننده، درجه‌ی انعطاف‌پذیری مناسبی دارند و عناصر کنترلی غربیلک فرمان به راحتی قابل تشخیص و استفاده هستند.

فرمان‌پذیری و عملکرد

پیشرانه‌ی V8 با ۵۵۰ اسب بخار با گشتاور ۷۶۸ نیوتن متر همراه دو توربوشارژر در کنار PDCCS، فرمان‌پذیری چرخ‌های عقب، پکیج اسپرت کرونو، سواری لذت‌بخشی برای راننده‌ی پانامرا توربو اسپرت توریزمو فراهم می‌کنند. البته فقدان آیتم‌هایی مثل ترمز‌های کربن سرامیکی (با قیمت ۸,۹۷۰ دلار) و اگزوز اسپرت (۳,۴۹۰ دلار) در این مدل احساس می‌شود.

در یک کلام، توربوی پانامرا عملکرد قابل‌توجه و در عین حال بی‌سر و صدایی دارد. گشتاور حاصل از پیشرانه‌ی ۴.۰ لیتری و توئین توربوی V8 پایداری خوبی داشته و توزیع توان به تمام چرخ‌ها خودرو را در ۳.۴ ثانیه از حالت سکون به ۱۰۰ کیلومتربرساعت و در نهایت به ۳۰۲ کیلومتربرساعت می‌رساند که ارقام خیره‌کننده‌ای هستند. پورشه در عایق‌بندی صوتی فضای داخلی پانامرا توربو اسپرت توریزمو، خوب عمل کرده است و علاوه بر آن، پیشرانه‌ی این خودرو نسبت به قدرت ارائه‌شده، سر و صدای کمی دارد. 

پورشه پانامرا توربو اسپرت توریزمو، همراه با سیستم تعلیق بادی چهار گوشه و سیستم مدیریت لحظه‌ای تعلیق پورشه (Porsche Active Suspension Management) به عنوان استاندارد عرضه می‌شود. البته خودروی آزمون فعلی از Porsche Dynamic Chassis Control هم استفاده می‌کند. ضرورتاً با وجود تعدادی از میله‌های متحرک؛ PDCC در محدود کردن بادی رول حین پیچ‌ها کاربرد دارد. این ویژگی در کنار، فرمان‌پذیری چرخ‌های عقب، باعث می‌شود پانامرا نسبت به هر خودرویی با سایز فعلی، چابک‌تر باشد.

در نظر داشته باشید که این یک خودروی واقعا بزرگ است و در حدود ۲۰۴۰ کیلوگرم وزن دارد. با این وجود، پانامرای فعلی خیلی خوب در جاده می‌نشیند و درحالی‌که با شتاب زیادی از پیچ‌ها عبور می‌کند؛ مزاحمتی برای سرنشین‌ها ایجاد نمی‌کند.

با تنظیم سیستم تعلیق بادی در راحت‌ترین حالت و ارتفاع سواری در حالت نرمال؛ حتی چرخ‌های ۲۱ اینچی و نمونه‌ی باریک تایرهای ۳۰، اختلالی در سواری پورشه به وجود نمی‌آورند. در جاده‌های پرفراز و نشیب، جهش و ضربات وارده از دست‌انداز، در غربیلک فرمان و صندلی‌ها احساس می‌شود؛ البته پورشه این موارد را تا حدی کاهش داده است که مزاحمتی برای راننده ندارند.

تجهیزات ایمنی

پورشه یک خودروساز آلمانی است؛ بنابراین به مثابه‌ی همتاهایش با عرضه‌ی خودروی گران‌قیمت، لزوماً سیستم‌های ایمنی لحظه‌ای و پویا ارائه نمی‌دهد. نسخه‌ی پانامرا اسپرت توریزمو از مانیتورینگ نقطه‌ی کور، کروز کنترل (از نوع معمولی و نه تطبیق‌پذیر)، سیستم کنترل ثبات، ترمز ضدقفل، کیسه‌ هوا در بخش‌های مقابل، کناری، فوقانی و برای زانو، تنظیم کمربند ایمنی (هنگام برخورد به صورت خودکار کمربند ایمنی را تنگ‌تر می‌کند تا سرنشین در پوزیشن بهینه قرار گرفته و کمترین آسیب را ببیند)، سیستم امنیتی استارت (راه‌اندازی فقط با کلید اورجینال پورشه) برخوردار است. عمده‌ی نمره ایمنی اکتسابی این خودرو حاصل از سنسورهای پارک استاندارد جلو و عقب، دوربین پشتی و مانیتورینگ نقطه‌ی کور است. ناگفته نماند که وسعت دید در پانامرا از جلو، عقب و کناره‌ها خوب است؛ اگرچه کاربرد دوربین ۳۶۰ درجه می‌توانست مفید باشد.

امکان سفارش کروز کنترل تطبیق‌پذیر، ترمز اضطراری خودکار و دستیار حرکت بین خطوط در بسته‌ی مجزا به قیمت ۵,۳۷۰ دلار وجود دارد. 

مصرف سوخت و هزینه‌های جانبی

با قدرت‌گیری از ایستگاه V8 با توان ۵۵۰ اسب، پانامرا اسپرت توریزمو مصرف سوخت بالایی رقم می‌زند. در شهر، بزرگراه و به صورت ترکیبی این رقم به ۱۳، ۱۰ و ۱۱.۷ لیتر در هر صد کیلومتر می‌رسد. البته در عمل و با رانندگی پرگاز رقم آخر تا ۱۵ لیتر هم افزایش می‌یابد. لوکس پورشه به بنزین با درجه‌ی اکتان بالا یا پریمیوم احتیاج دارد.

قیمت

 با وجود کم و کاستی در بخش تجهیزات ایمنی (فقدان سیستم‌های ایمنی پویا)‌ و نبود گزینه‌های زیباسازی افسانه‌ای پورشه؛ قیمت ۱۷۰ هزار دلار برای پانامرا توربو اسپرت توریزمو، سنگین است. این رقم از مجموع قیمت پایه‌ی ۱۵۴ هزار دلاری، هزینه‌ی تحویل هزار دلاری و آپشن‌های بالاتر از ۱۵ هزار دلار، حاصل می‌شود. گزینه‌هایی مثل چرخ‌های اسپرت ۲۱ اینچی، مانیتورینگ نقطه‌ی کور (جهت شناسایی خودروهای خارج از محدوده‌ی دید راننده و اعلام هشدار صوتی، تصویری، لرزشی یا لمسی)، گردش هوای خنک در صندلی‌های جلو (به منظور ایجاد آسایش حین مسافرت‌های طولانی)، پکیج اسپرت کرونو (ارتقاء عملکرد و ارائه‌ی کارایی اسپرتی‌تر از طریق ایجاد تغییرات فنی روی شاسی، سیستم انتقال و پیشرانه)، سیستم موازنه‌سازی لحظه‌ای شاسی پورشه یا PDCC (خنثی‌ساز خمیدگی، عدم‌ثبات و انحراف افقی خودرو در پیچ‌ و مسیرهای ناهموار) و فرمان‌پذیری چرخ‌های عقب، همگی در به وجود آمدن رقم مازاد آخر نقش دارند.

در مقایسه با مدل‌های گذشته‌ی پانامرا، نسخه توربو از امکانات و کارایی بهتری برخوردار است. قدرت بیشتر در کنار ترمزهای قوی‌تر، سیستم صوتی با برند بُوس (Bose)، رنگ خاکستری آتشفشان متالیک، چرم آپالستری و باریکه‌های آلومینیومی به این مدل برتری می‌دهند. این امکانات به عنوان آپشن اضافی در سایر مدل‌های غیر از توربو دیده می‌شوند و از آنجا که استاندارد مدل توربو هستند، قیمت پایه‌ی آن را بالا می‌برند. قیمت مدل پایه از اسپرت توریزمو، ۱۵۴ هزار دلار است و در نمونه‌ی مورد آزمایش، ۱۷۰ هزار دلار قیمت دارد.

مسلماً رقیب شاخص پانامرا اسپرت توریزمو؛ مرسدس AMG E63 S، قوی‌‌تر و به صرفه‌تر است. قیمت واگُن مرسدس بنز، از ۱۰۷ هزار در نسخه پایه شروع می‌شود و تا ۱۴۵ هزار دلار با امکانات کامل، فروخته می‌شود.